Το Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο Ναυπακτίας "ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ" & το "Βιβλιοπωλείο Νικολάου" σας καλούν σε μια συνάντηση με την συγγραφέα Αγγελική Βαρελλά
- Θα προλογίσει η φιλόλογος Παρασκευή Μακρή-Μόσχου
- Το 5ο Δημοτικό Σχολείο Ναυπάκτου θα παρουσιάσει δραματοποιημένο απόσπασμα του βιβλίου ¨Ο θεός αγαπά τα παιδιά"
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ένας κουρασμένος πελαργός προσγειώνεται ανώμαλα, ύστερα από μακρύ ταξίδι, σε μια γειτονιά της Αθήνας.
Ο πελαργός τραυματίζεται πέφτοντας δίπλα σ ένα... γηροκομείο (και όχι βρεφοκομείο) και γίνεται σύμβολο στοργής και συνεργασίας ανάμεσα στα παιδιά του γειτονικού σχολείου και στους ηλικιωμένους.
Κινεί τα νήματα κι ανάβει φωτιές αγάπης μέσα από απρόβλεπτα γεγονότα, όπου εναλλάσσονται η συγκίνηση, το χιούμορ, η ανθρωπιά, αλλά και η σκληρή πραγματικότητα και η κοινή ανθρώπινη μοίρα.
-------------------------------------------
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε - εκτός της συλλογής παιδικών φαρμάκων και εμβολίων στη διάρκεια της εκδήλωσης - πως έχουν ορισθεί σημεία συλλογής αυτών των σκευασμάτων σε καταστήματα της πόλης μας. Ευχαριστούμε θερμά τους ιδιοκτήτες
ΧΩΡΟΙ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΦΑΡΜΑΚΩΝ & ΕΜΒΟΛΙΩΝ
- ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΚΥΤΕΑ
- ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΡΟΥΧΩΝ STRASS -ΜΠΟΤΣΑΡΗ 29 ΛΙΜΑΝΙ (ΦΩΤΕΙΝΗ ΡΑΜΜΟΥ)
- ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΒΑΣΩΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
- ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
- ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΨΑΝΗ
-------------------------------------------
Ποια είναι η Αγγελική Βαρελά;
Η Αγγελική Βαρελλά είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων, εδώ και...43 χρόνια. Έχει βραβευθεί για το έργο της από πολλούς αρμόδιους φορείς. Όμως για εκείνη το μεγαλύτερο βραβείο είναι η αγάπη που εισπράττει από τα παιδιά και η επικοινωνία και η μαγευτική που έχει όταν συναντιέται μαζί τους.
Ακολουθεί ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα συνέντευξης στην Δήμητρα Μαυρίδου για το familylife.gr
Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα για να ξεκινήσετε να γράφετε;
Νομίζω ότι το πρώτο ερέθισμα ήταν η αλληλογραφία που είχα από μικρή με τον πατέρα μου. Εκείνος έμενε στη Θεσσαλονίκη, κι εγώ στην Αθήνα όπου με μεγάλωσε η νονά μου, μετά το θάνατο της μητέρας μου. Του έστελνα κάθε βδομάδα γράμματα κι αυτό ίσως να με βοήθησε πολύ. Όταν ήμουν 14 χρόνων, η δασκάλα μου εντόπισε αυτό το ταλέντο και με ώθησε προς τα εκεί. Δεν ήταν, όμως, μόνον αυτό. Είχα γενικά μια προδιάθεση. Ήθελα να αποτυπώνω με το δικό μου ύφος στο άσπρο χαρτί, όσα έβλεπα κι όσα άκουγα γύρω μου.
Μια μορφή ψυχανάλυσης, δηλαδή, μέσα από το χαρτί;
Κάπως έτσι. Η γραφή είναι διαδικασία ωριμότητας. Και όταν, μάλιστα, έκανα παιδιά, η ανάγκη αυτή μεγάλωσε. Το πρώτο μου βιβλίο λεγόταν Η Ελλάδα και εμείς. Ήταν οι εκδρομές που είχα κάνει με τα παιδιά μου μ' ένα «σαράβαλο» αυτοκίνητο. Είχε κι αυτό την πλάκα του. Έγραφα σ' ένα «τεφτέρι» αυτά που μου έλεγαν τα παιδιά μου. Έτσι, όταν αποφάσισα ν' ασχοληθώ πιο συστηματικά, είχα ένα βιβλίο έτοιμο, με τις κουβέντες και τις αναμνήσεις από τα ταξίδια που κάναμε.
Στην αρχή, λοιπόν, γράφατε για τον εαυτό σας και μετά για τα παιδιά σας;
Ναι, αλλά γράφοντας ένα βιβλίο, επικοινωνείς με όλα τα παιδιά, όχι μόνο με τα δικά σου. Κι έτσι «μπλέχτηκα» σ' αυτή τη διαδικασία που με «παγίδεψε» τόσο ευχάριστα, ώστε συνέχισα με όλη μου την καρδιά. Το δεύτερο βιβλίο μου ήταν για τον πόλεμο του 1940. «Με το χαμόγελο στα χείλη» ήταν ο τίτλος. Ήμουν τότε δέκα χρονών και οι εικόνες που έζησα είχαν χαράξει την ψυχή μου. Ήθελα να γράψω το βιβλίο για να λυτρωθώ. Από εκεί και ύστερα συνέχισα ενσυνείδητα πια να γράφω για μένα, για τα παιδιά μου, για τα παιδιά όλου του κόσμου, με θέματα που με προβλημάτιζαν, με ενθουσίαζαν, με θύμωναν. Η γραφή είναι μια δημιουργία μαγική. Σε κάνει να ζεις στο δικό σου σύμπαν. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, βλέπω έξω τα πλατάνια και σκέφτομαι. Λειτουργώ τελείως διαφορετικά. Το γράψιμο είναι ένα καταφύγιο. Με τις ιδέες που σου έρχονται στο μυαλό ξυπνάς το πρωί και κοιμάσαι το βράδυ, ώσπου να πάρουν σάρκα και οστά και να αποτυπωθούν στην άσπρη σελίδα.
Γιατί δεν έχετε γράψει για ενήλικες;
Βιβλία για ενήλικες δεν έχω γράψει και ούτε πρόκειται να γράψω. «Δεν μου καίγεται καρφί για τους μεγάλους.» (ΣτΣ: γελώντας) Για εμένα, το να γράφω για παιδιά είναι πρόκληση. Μέσα από το γράψιμό σου, πρέπει να είσαι σαφής, τρυφερή, να λες δύσκολα πράγματα, αλλά και να κρατάς το παιδί από το χέρι και να το καθοδηγείς στη σκέψη του και χίλια δυο άλλα. Και κυρίως να μην του κουνάς το δάχτυλο, σαν να κάνεις μάθημα, σαν να είσαι δάσκαλος. Μέσα από την ιστορία που πλάθεις και τις καταστάσεις όπου βρίσκεται ο ήρωας, προκύπτει έμμεσα αυτό που θες να επισημάνεις. Κι αυτό είναι το γοητευτικό. Θέλει όμως προσοχή. Γι' αυτό λέω ότι είναι πιο δύσκολο να γράφεις για παιδιά παρά για μεγάλους.
Ήρωες στα βιβλία υπάρχουν σίγουρα. Στην πραγματική ζωή;
Νομίζω ότι και στη ζωή υπάρχουν ήρωες, όχι μόνο στα μυθιστορήματα. Δεν μπορώ να μην πω ηρωίδα μια μαμά που ζει με τετρακόσια ευρώ και έχει να μεγαλώσει δύο παιδιά μόνη της. Και δεν μπορώ να πω ότι δεν είναι ήρωας ένας πατέρας που πάει σε δύο δουλειές για να ζήσει αξιοπρεπώς την οικογένειά του. Δεν μπορώ, επίσης, να πω ότι δεν ήταν ήρωας ο Σολωμός, επειδή δεν είχε πιστόλι να πολεμήσει. Πολέμησε με άλλον τρόπο, με τη γραφή του.
Πώς γεννιέται ένας ήρωας και η προσωπική του ιστορία;
Στα βιβλία μου, αναφέρομαι σ' αυτά που με απασχολούν, που μου κάνουν εντύπωση, που νομίζω ότι είναι άξια να γίνουν ιστορίες. Όταν λοιπόν κυριαρχήσει στο μυαλό μου μια βασική ιδέα (περιβάλλον, βία, κοινωνικός προβληματισμός, ιστορία) τότε πλάθω έναν μύθο και γεννάω έναν ήρωα που θα διεκπεραιώσει το μύθο. Το μαγικό είναι ότι ο ήρωας –μου έχει τύχει πολλές φορές-διαμορφώνεται στις λεπτομέρειές του σιγά σιγά, καθώς τον ζωντανεύω.
Και τα παιδιά διαβάζοντας τι θα κερδίσουν;
Τα παιδιά διαβάζοντας γνωρίζουν τη ζωή. Σε επισκέψεις που κάνω σε σχολεία, παίζω μαζί τους κάποια παιχνίδια και τους λέω: M' ένα βιβλίο εγώ πετάω. Εσείς τι κάνετε; Και μου λένε: Εγώ διασκεδάζω, εγώ ρεμβάζω, εγώ παρηγοριέμαι, εγώ φαντάζομαι, εγώ μαθαίνω. Αυτό είναι που κερδίζουν τα παιδιά και το λένε μόνα τους, Κάποιες φορές μου λένε πολύ ωραία πράγματα.
Ένα παιδάκι του δημοτικού μού είχε πει: μ' ένα βιβλίο γνωρίζω τη ζωή. Και αυτό το έχει πει ο Ζαν Πολ Σαρτρ, ο γάλλος φιλόσοφος. Τα παιδιά ξέρουν τι κερδίζουν, αλλά έχουν άλλα που τα απομακρύνουν από το διάβασμα.
Κατά τη γνώμη σας, τι είναι αυτό που τα απομακρύνει;
Όλα αυτά που η σημερινή εποχή προσφέρει, ηλεκτρονικά παιχνίδια, ιντερνετ, κ.α. ίσως όμως και η κούραση να προλάβουν όλα όσα τους έχουν φορτώσει. Κατά τη γνώμη μου είναι μια από τις αιτίες που δεν αγαπούν τα παιδιά το διάβασμα είναι και τα σχολικά βιβλία. Τα σχολικά διαβάζονται υποχρεωτικά. Οτιδήποτε μας επιβάλλεται με το ζόρι λειτουργεί στην ψυχολογία μας αντιδραστικά. Αν ήταν τα σχολικά πιο συμπαθητικά, πιο ελκυστικά και δεν ήταν στείρα γνώση, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Οι δάσκαλοι ή τα σχολεία γενικά, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη λογοτεχνία για να συμπληρώσουν την πληροφόρηση των παιδιών με τη μαγεία του ωραίου λόγου. Σας λέω για παράδειγμα: o Κολοκοτρώνης στα ιστορικά βιβλία είναι εκείνος που πήρε την Τριπολιτσά. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν μια προσωπικότητα πολύπλευρη, σημαντική για τα χρόνια εκείνα. Να λοιπόν μια λύση. Οι δάσκαλοι μπορούν να χρησιμοποιούν τα εξωσχολικά βιβλία, για να συμπληρώσουν τη σκέτη γνώση με πιο ελκυστικά στοιχεία.
Και ποιος είναι αυτός που θα τα οδηγήσει στο διάβασμα;
Φωτισμένοι δάσκαλοι, ενημερωμένοι γονείς, αλλά και ευαισθητοποιημένοι συγγραφείς. Όλοι μαζί, αλλά κυρίως το σχολείο όπου είναι και ο ναός της φιλαναγνωσίας. Ένας δάσκαλος που αγαπά ο ίδιος την λογοτεχνία, μπορεί να βοηθήσει με το πάθος του, την έγνοια και το χιούμορ του να γίνουν τα παιδιά φιλαναγνώστες. Να τους κάνει «επιβάτες αστεριών» όπως λέει ο Ελύτης. Αν ο ίδιος δεν τα «βρίσκει» με τη λογοτεχνία, δεν μπορεί να περάσει την αγάπη αυτή στους μαθητές του.
Οι γονείς οδηγούν τα παιδιά προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, ανάλογα και με τα δικά τους θέλω;
Γίνεται και αυτό. Δεν μπορείς όμως να πεις απόλυτα ότι έτσι είναι τα πράγματα. Παιδιά που οι γονείς τους εργάζονται γύρω από το πνεύμα, δεν πιάνουν στα χέρια τους βιβλία. Αντίθετα, παιδιά που δεν έχουν σπίτι τους βιβλία, τα λατρεύουν. Υπάρχουν περιπτώσεις και περιπτώσεις. Είναι και θέμα έφεσης, είναι αυτό που σε παρακινεί μέσα σου.
Ήμουν τις προάλλες σε ένα σχολείο στη Λευκάδα και η δασκάλα μου έδωσε την έκθεση ενός παιδιού. Ε, λοιπόν, αυτό το κοριτσάκι ήταν γεννημένη συγγραφέας από την Τετάρτη Δημοτικού. Βέβαια, ανεξάρτητα από την κλίση, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κάνεις ένα παιδί ν' αγαπήσει το βιβλίο. Όταν του το αγοράζεις, από μικρή ηλικία, όταν είσαι δίπλα του και του εξηγείς τις εικόνες και τα κείμενα, είναι μια καλή αρχή για να δημιουργήσεις ένα φιλαναγνώστη. Και αυτήν τη κατεύθυνση τη δίνουν, όπως είπαμε οι γονείς και οι δάσκαλοι. Και εμείς οι συγγραφείς κάτι κάνουμε. Δεν είμαι τόσο αισιόδοξη, ώστε να πω ότι με μια επίσκεψη μιας ώρας θα δημιουργήσω φιλαναγνώστες. Αλλά έστω και ένα και δύο και τρία παιδιά να σκύψουν πάνω σε ένα βιβλίο, είναι σημαντικό. Πιστεύω ότι δεν γίνεται να μη σε γοητεύει το βιβλίο. Μέσα σε όλη αυτή την πληθώρα των βιβλίων που κυκλοφορούν, σίγουρα θα υπάρχουν και μερικά που μπορείς να ταυτιστείς με τους ήρωές τους, να ταξιδέψεις μαζί τους στη φαντασία. Υπάρχουν βιβλία για όλα τα γούστα. Βέβαια παίζει ρόλο και το ποιος θα σε στρέψει προς τα εκεί.
Αν μέσα από ένα βιβλίο σας μπορούσατε να ξαναφτιάξετε τον κόσμο, πώς θα τον κάνατε;
Μέσα σε ένα βιβλίο να πλάσω έναν καινούργιο κόσμο; Είναι δύσκολο να απαντήσω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι πάντα παλεύουμε μέσα στα κείμενά μας, με τις αιώνιες αξίες, που δεν μεταβάλλονται ποτέ. Αν μπορούσα όμως να απομονώσω λέξεις, θα έβγαζα από τα γραπτά μου την τρομοκρατία, τη βία, όλα εκείνα τα στοιχεία που μας κυβερνούν τώρα τελευταία και μας απομονώνουν, μάλλον μας απομακρύνουν από την ανθρωπιά. Δεν ξέρω όμως κατά πόσον ένα βιβλίο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο όπως το εννοείς. Η «καλύβα του μπαρμπα Θωμά» άλλαξε το θεσμό της ανθρώπινης δουλείας. Ναι, αλλά μετά από αυτό; Θα έλεγα ότι ένα βιβλίο μπορεί να προκαλέσει ένα «κίνημα» προς το καλύτερο, αλλά όχι ότι έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τον κόσμο. Ο Μπρεχτ είχε γράψει στο θεατρικό του έργο «Απόφαση»:
Έχω μέσα στη σκέψη μου έναν ιδεώδη κόσμο, αλλά δε νομίζω ότι είναι ποτέ δυνατόν να αλλάξουν τα πράγματα και να γίνουν ιδανικά. Μόνο οι καφενόβιοι-αν ήταν υπουργοί ή πρωθυπουργοί-(έτσι δε λένε;) θα άλλαζαν τον κόσμο. Σίγουρα, αν μπορούσα θα άλλαζα την παιδεία. Από εκεί εξαρτώνται όλα. Όλα είναι θέμα παιδείας. Και για όλα φταίμε εμείς οι μεγάλοι. Και κυρίως για τα παιδικά χρόνια που προσφέρουμε στα παιδιά μας.
Τι είναι για εσάς τα παιδικά χρόνια;
Τα παιδικά χρόνια είναι χαρακιές βαθιές. Είναι σφραγίδες. Ό, τι είμαστε, καθορίζεται από την παιδική μας ηλικία. Όταν ρώτησαν τον Σαιντ Εξυπερί από πού κατάγεται, απάντησε με μια μεγάλη αλήθεια. «Κατάγομαι», είπε «από την παιδική μου ηλικία». Είναι αυτή που καταχωρεί το μέλλον μας, που το προδιαγράφει, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Κι όλα αυτά γίνονται σε αυτά τα χρόνια της αθωότητας. Καμιά φορά σκέφτομαι και απορώ, πώς γίνεται όταν οι γονείς παίρνουν τα παιδιά τους από τα μαιευτήρια, να είναι αθώα, τρυφερά, άκακα, λευκές σελίδες, και στη συνέχεια να γίνονται επιθετικά, άγρια και με περίπλοκους χαρακτήρες; Μήπως αντιγράφουν ασυνείδητα το περιβάλλον των μεγάλων, όπου αναπτύσσονται;
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου